Elf jaar geleden begonnen Huub en Marloes Tacke en hun twee kinderen aan een groot avontuur. Ze lieten Bavel achter zich en emigreerden naar Zweden. Inmiddels is het kroost uit huis, spreken ze vloeiend Zweeds én is het tijd voor een nieuwe uitdaging: als zorgondernemers Herbergier Elst runnen. Een kleinschalige woonvoorziening voor zestien ouderen met geheugenproblemen. Binnenkort verhuist het stel naar de Betuwe, waar ze per 1 juni de zorg op zich nemen voor hun zestien bewoners. Het Scandinavische landschap laten ze achter zich, maar hun ervaringen uit Zweden nemen ze zéker mee: ‘Leva Livet!’ Leef het leven zoals jij dat wil.
Liefde in het klaslokaal
Hoe het stel elkaar leerde kennen? Dat is een leuk verhaal, vindt Marloes. ‘Huub en ik volgden allebei de HBO-V opleiding in Breda. Ik zat in het tweede jaar en hij in ‘t vierde. Tijdens m’n examen psychiatrie was Huub mijn proefpatiënt. Daar sloeg de vonk over’, lacht ze.
Na de opleiding en een verplichte diensttijd begon Huub in de kinder- en jeugdpsychiatrie. ‘Je kunt het je nu bijna niet voorstellen, maar er was in die tijd een overschot aan verpleegkundigen. Er was dus lang niet overal plek. Later in mijn carrière kwam ik in de werving en selectie van medisch personeel terecht. Het linkje met de zorg is dus altijd gebleven.’ Marloes werd na haar studie verpleegkundige in het ziekenhuis. Van de medium care ging ze naar de afdeling oncologie.
Sterker dan ooit
‘Door onze gedeelde hang naar avontuur wisten we altijd al dat we in het buitenland wilden wonen en werken’, vertelt Huub. ‘Nadat we met de kinderen zomer na zomer in Zweden op vakantie gingen, dachten we: dit wordt het. Zo zijn we in 2013 met z’n vieren naar de rust en ruimte vertrokken. Dat was best even wennen. We kenden niémand, dus we waren volledig op elkaar aangewezen. Uiteindelijk heeft dat ons tot een nog sterker team gemaakt dan we al waren.’
Aandacht op één
‘Op werkgebied ging ik na onze verhuizing even terug in de tijd’, gaat Huub verder. ‘In Zweden stond ik weer de op de werkvloer als verzorgende in het ziekenhuis. Later, als leidinggevende in de ouderenzorg, zag ik een compleet andere manier van werken dan ik gewend was in Nederland. Eentje waarin stress eigenlijk niet voorkomt. Er is heel veel aandacht voor de ouderen en hun behoeften, maar ook voor teamgenoten onderling.’
Oost, west, Elst best
Marloes is in Zweden altijd blijven werken binnen de oncologie, zowel op de dagbehandeling als de radiotherapie. Ze beaamt dat er veel meer rust heerst op de werkvloer, in vergelijking met Nederland. ‘Er is op een zeer positieve manier veel tijd en aandacht voor elkaar als collega’s.’ vertelt ze.
‘Inmiddels zijn we elf jaar verder. Onze kinderen wonen tegenwoordig in Nederland en België, en we missen ze enorm. Net als de rest van de familie en vrienden trouwens. We merken dat we toe zijn aan een nieuw avontuur, maar ook dat we terug willen naar onze oude vertrouwde sociale kring. Via een oud-collega kwamen we in aanraking met het Herbergier-concept. Toen we over het zorgondernemerschap hoorden, waren we direct verkocht.’ Tijd voor actie, dus: niet veel later zaten de twee in het selectie- en overnametraject van Herbergier Elst.
Vrijheid, blijheid
‘We kunnen ons heel goed vinden in het Herbergier-concept en in de manier van ondersteuning waarbij het welzijn van de bewoners voorop staat’, zegt Marloes. Huubs moeder woonde een tijdje in een regulier verzorgingshuis. ‘Voor mijn gevoel moest iedereen zich daar vooral aanpassen aan de organisatie’, vertelt hij. ‘In de Herbergier geldt het tegenovergestelde: we sluiten met onze zorg aan op de behoeften en het ritme van bewoners. We zijn er namelijk van overtuigd dat je hun leven centraal moet stellen, niet de ziekte of behandeling. Natuurlijk is dat een onderdeel ervan, maar men vergeet soms dat het gevoelsleven van ouderen – ondanks hun geheugenproblemen – gewoon blijft bestaan.’
‘We staan ook honderd procent achter het opendeurenbeleid van de Herbergier’, gaat Huub verder. ‘Waarom zou je mensen met geheugenproblemen op een gesloten afdeling moeten plaatsen? Ik denk dat ze daar heel ongelukkig van worden. Natuurlijk is het spannend als ze zelf op pad gaan. Daarom weeg je continu af wat wel en niet kan. Het belangrijkste is dat ze onderdeel van de maatschappij blijven.’
Brabant in de Betuwe
‘Naast de zorgvorm in de Herbergier, is ook de uitgestrekte natuur in de omgeving van Elst een stukje Zweden op Nederlandse bodem’, zegt Marloes. ‘We kiezen er heel bewust voor om niet meer in Breda te gaan wonen, waar we vandaan komen. Maar de Brabantse gezelligheid nemen we gewoon mee naar de Betuwe hoor. Ik ben bijvoorbeeld gék op carnaval.’
In juni is het zover, dan krijgen ze officieel de sleutel. Huub vertelt: ‘We hebben er ontzettend veel zin in. Ik zal de bedrijfsmatige kant op me nemen. Marloes zal zich in eerste instantie vooral richten op de zorg en het welzijn van de bewoners. Maar we kunnen natuurlijk van elkaar en van het huidige, ervaren team leren.’