Op het kastje naast mijn bed begint de piano te spelen. Tijd om wakker te worden. Een van de eerste dingen die ik doe, en ik weet dat dat eigenlijk niet zou moeten, is de telefoon pakken.
Er is al een appje van het werk, zou er iemand ziek zijn? Ik mag vanmiddag werken, dus een extra dienst kan ik niet doen vandaag, maar toch maar even kijken.
Ach, het gaat niet om een extra dienst, maar het is een berichtje van de “baas”. Vannacht is meneer R overleden. Hij woonde nog maar kort bij ons. Een hele lieve, rustige man. In februari is zijn vrouw overleden en bleef hij alleen achter.
Maar toen werd het leven moeilijker. Voor zichzelf zorgen lukte niet echt en er kwam een plekje bij onze Herbergier in Ede vrij.
In juli is hij bij ons gekomen. Hij praatte niet veel, was erg op zichzelf. Hij probeerde wat te eten, maar had geen trek meer. Hij las de krant, deed wat kruiswoordpuzzeltjes en een enkele keer ging hij mee uit. Stukje rijden, kopje koffie drinken, dat vond ie fijn. Hij luisterde graag muziek: Fischer, orgelmuziek van Klaas Jan Mulder. In het verleden had hij zelf ook gespeeld en als we gingen zingen deed hij ook nog weleens mee.
Helaas werd hij steeds slechter, hij bleek ook kanker te hebben en dat werd steeds erger.
En nu is hij dan overleden. Wel verdrietig, maar aan de andere kant hoeft hij nu niet meer te lijden. Dit alles speelt al door mijn hoofd voor ik het bed uit ben. Bij de Herbergier zal zijn foto worden neergezet, er wordt een kaars aangestoken en vanmiddag neem ik een bos bloemen voor hem mee.
Een van zijn dochters heb ik gesproken. Ze zei iets heel moois: "Hij laat een leegte achter, maar die vult zich nu al met mooie herinneringen. Dankzij jullie is het geen drama, maar een liefdevol loslaten geworden."
Het blijven verdrietige kantjes van dit werk, maar mede dankzij deze woorden vind ik mijn werk zo mooi.