Marjo werkt al tien jaar als woonbegeleider/ verzorgende in een Herbergier. Ze vergelijkt het werken binnen de Herbergier altijd met het runnen van een groot gezin. Iedereen moet zich thuisvoelen. In haar vrije tijd sport en knutselt ze en schrijft deze stukjes over wat ze beleeft, tijdens het werk en daarbuiten.
"Ik voel mij dankbaar"
Om 15.00 uur kom ik bepakt en bezakt de tuin binnen bij de Herbergier. Dat valt nog niet mee, want om de poort open te maken heb je twee handen nodig en die heb ik vol met tassen.Eenmaal in de tuin loop ik langs het raam, vanuit de kamer wordt er wat gezwaaid, langs de kas, waarin nu ook wat bewoners zitten te genieten bij de aardbeienplantjes, courgettes en mooie planten door naar de bijkeuken.Nu eerst goed handen wassen en dan de kamer in. "Jeetje, wat heb je nu toch allemaal weer bij je?", hoor ik vragen. Ik zeg dat ik mijn diaprojector en diadozen heb meegenomen. We doen vanavond een dia avond, o gezellig hoor ik hier en daar wat zeggen.
"Wat heb je voor dia's bij je?" Nou gewoon van vakanties in Limburg, Zwitserland, Gran Canaria en ook wat van dierentuinen en van het strand. Ik heb het idee dat dat de goedkeuring kan krijgen. Om alvast wat in de stemming te komen gaan we een aankondiging maken. Ik krijg hulp bij het kleuren. Ondertussen is er een collega bezig in de keuken en een ander met de was. Een van de kinderen van een bewoner heeft van de week een puzzel getekend en die wordt intussen ook gemaakt.
Wie weet wat een aomezeik is?
Terwijl er een muziekje op staat met mooie nummers van Andre van Duin serveren we een hapje en een drankje. Het voelt goed in de Herbergier. Iedereen doet zijn ding, het maakt niet uit of dat lezen in de krant is, puzzelen aan tafel, een dutje in een luie stoel of een aankondiging kleuren voor de dia avond. We besluiten op tijd te gaan eten zodat we daarna met de dia's kunnen beginnen. Het eten is lekker en gezellig. Onderwijl wordt er wat gekletst over bijvoorbeeld de limburgse taal (wie weet wat een aomezeik is?) wat een rare taal is, de vissen die in Laren in de viszaak lagen, de rijst waar iemand eigenlijk niet van houdt omdat ie nu eenmaal liever aardappelen, vlees en groente heeft. Gewoon gezellig gekeuter.
Na de maaltijd werken we snel de afwas weg en proberen we iedereen nog even bij elkaar te houden. Ik ga een tafelkleed aan de kast hangen omdat ik geen scherm meer heb en het trapje waar ik op ga staan wordt stevig vast gehouden door een bewoner. De projectietafel, wat heb ik dat woord lang niet gebruikt zeg, wordt neergezet maar hoe moet dat ook alweer om hem op de juiste hoogte te krijgen? Juist, een boek eronder. Eerst de goede dikte vinden en dan past het. Ik word aan alle kanten geholpen. Nog even de goede afstand zoeken tot het doek, dichterbij, verder af, nog weer een stukje naar voren…..eindelijk staat het goed. Collega's zijn druk geweest met stoelen neerzetten en we kunnen beginnen. Hoewel thuis de afstandsbediening, die met een snoertje aan de projector vastzit, het nog goed deed, liep nu de slee met dia's steeds vast. Gelukkig kan dat ook handmatig gedaan worden. De eerste dia's zijn niet zo goed te zien, logisch het is niet donker genoeg. Dus de gordijnen dicht en het licht uit. Dan gaat het beter.
Voor iedereen herkenbaar
Het Limburgse land komt voorbij, terwijl ik een inkijkje geef in mijn leven van 30 jaar geleden (mijn hemel dat klinkt heeeeel lang geleden) komen er ook herinneringen bij de bewoners boven. Over vakanties waar ze zijn geweest, wandelen hebben ze ook gedaan. Zell am See, waarvan 1 van de bewoners nog een plaatje op zijn wandelstok heeft. Een heel enkele keer staat er nog wel een persoon op de dia. Daar moet natuurlijk ook het nodige over gezegd worden. "Ben jij dat met je man en schoonmoeder? Wie is dan je schoonmoeder? Nou ja zeg! Volgens zeggen ben ik niet zoveel ouder geworden, maar mijn man wel (dat heb ik thuis maar niet verteld). We hebben even pauze voor koffie en thee, met natuurlijk een koekje. Een enkeling zegt dat het eigenlijk tijdsverspilling is, ze heeft dit allemaal al eens gezien. Ik zeg dat wie niet wil kijken ook niet hoeft te kijken, maar iedereen wil nog verder kijken. Dus gaan we verder, naar de dierentuinen en het strand waar de kleine kinderen aan het vliegeren zijn. Voor iedereen eigenlijk wel herkenbaar.
Wat een luxe deze avonden
Om een uur of acht is de laatste slee met dia's doorgedraaid. Het apparaat moet nu eerst afkoelen. Aan een tafel ontspint zich een gesprekje over vakanties met de caravan of juist niet…...leuk om aan te horen.De eerste bewoners melden zich dat ze naar bed willen. Het wordt nu een beetje onrustig, wat wel vaker gebeurt in de avond. Een enkeling belt nog even naar de kinderen, een ander is blij dat ze niet meer naar buiten hoeft, maar dat haar bed hier staat. Al medicijnen uitdelend, glaasjes inschenkend, hapjes delend, mensen naar toillet of bed helpend, was vouwend en babbelend met de bewoners loopt deze dienst ten einde. Een collega buigt zich nog even over de voorbereiding van de maaltijd voor morgen. De ander gaat vast naar huis, haar dienst zit er al op.De afwasmachine ruim ik nog uit en weer in, de diaprojector is afgekoeld en kan in de doos terug en het laken kan van de kast.
Met de collega's praten we nog wat na. Wat was dit weer een leuke avond, naar mijn gevoel hebben de meeste bewoners dit heel leuk gevonden. Wat is dit toch een mooie, fijne plek om te werken. Heerlijk dat we zo'n fijne tuin hebben. Wat een luxe dat we deze avonden op deze manier kunnen invullen in deze tijd. Fijn om onze bewoners op deze wijze te mogen helpen. Ik voel me dankbaar!
