De Herbergier is vanuit een persoonlijk verhaal ontstaan. En dat begint eigenlijk bij het verhaal van de Thomashuizen. Thomas was een jongen met een verstandelijke beperking die in een zorginstelling verbleef. Zijn vader, Hans van Putten, lag daar regelmatig met de leiding overhoop, omdat er meer aandacht ging naar bureaucratische rompslomp dan persoonlijke aandacht naar Thomas. Voor Hans was dat de trigger om de zorg voor zijn zoon zelf te gaan organiseren. Daarmee zou hij Thomas een liefdevol thuis bieden, waarin niet de procedures maar zijn zoon centraal stond.
Kernwaarden als een huiselijke sfeer, betrokken zorgprofessionals, minimale bureaucratie en maximale liefde voor de mens kwamen hierin samen. Het resultaat: het ontstaan van het concept Thomashuis, voor Thomas en nog duizend andere Thomassen.
En toen was er de Herbergier...
De Thomashuizen popten als paddenstoelen uit de grond in het hele land. Ondertussen kreeg de schoonmoeder van Hans de diagnose dementie. Vanuit dezelfde beweegredenen als bij de oprichting van het Thomashuis, werd er als een rebels antwoord op de reguliere ouderenzorg een concept ontwikkeld waarin mensen met dementie een warm thuis wordt geboden. De Herbergier was geboren!
De betrokkenheid, warme sfeer en menselijke benadering deed Hans aan de kruidenierszaken van vroeger denken.
Kruideniersprincipe in de zorg
De betrokkenheid, warme sfeer en menselijke benadering deed Hans denken aan de kruidenierszaken uit vroegere tijden. De kruidenier woonde boven zijn winkel, kende zijn klanten, hun wensen en behoeften.
Dit inspireerde hem om de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking of dementie verder vorm te geven. Net als de betrokken kruidenier zou degene die voor de zorg verantwoordelijk is in zijn ‘winkel’ wonen. Op die manier zijn de betrokkenheid en korte communicatielijnen van de kruidenier naar de zorgsector gekopieerd. Het zorgpionieren kon beginnen.