Ank woont nu ruim vijf jaar in Herbergier Emmen. Haar dochter Liesbeth vertelt: ‘De verhuizing naar de Herbergier was een enorme opluchting voor onze familie. Mijn moeder zit helemaal op haar plek en geniet volop van alle activiteiten.’ In een interview delen Ank en Liesbeth hun ervaringen.
Liesbeth, kun je iets vertellen over het moment van de diagnose van dementie bij jouw moeder?
‘Mijn moeder was al een tijd erg vergeetachtig. Na verschillende testen bleek ze een vorm van dementie te hebben. Een paar jaar geleden kreeg ze een herseninfarct, en niet veel later nog een keer. Gelukkig hield ze er weinig klachten aan over, behalve de toenemende vergeetachtigheid. De uiteindelijke diagnose was vasculaire dementie. In die periode woonde mijn moeder nog zelfstandig in een flat in Emmen. Ze had ze een latrelatie met haar partner Jan. Hij woonde vlakbij en was veel bij haar. Toen zijn eigen gezondheid achteruitging en Jan in het ziekenhuis belandde, kon hij niet meer zo vaak komen. Mijn moeder raakte diverse keren haar sleutels kwijt en was regelmatig in paniek, omdat ze niet goed overzag wat ze op een dag moest doen. Naarmate haar vergeetachtigheid toenam, gingen we als familie steeds vaker bij haar langs. We wonen allemaal in het westen van het land, dus dat maakte die periode extra lastig en zwaar. Uiteindelijk kreeg mijn moeder een crisisopname in een verpleeghuis. Ze vond het daar helemaal niet prettig.’
Hoe kwamen jullie daarna bij de Herbergier terecht?
‘Toen Jan uit het ziekenhuis kwam, ging het iets beter met mijn moeder. Ondertussen keken we wel naar een andere woonplek in Emmen en omgeving. Mijn broer en ik bezochten twee locaties, waaronder Herbergier Emmen, dat wordt gerund door de zorgondernemers Rianne en Alrik Aalbers. Toen we daar binnenkwamen, dachten we meteen: ‘Dit is de ideale woonplek voor onze moeder. Als dit toch zo zou kunnen zijn.’ Het voelde goed en Jan woonde vlakbij. We vertelden Rianne en Alrik dat onze moeder hier graag zou willen wonen. Alrik stelde voor dat ze eerst een paar keer samen met Jan koffie zou komen drinken om kennis te maken. Een paar maanden later kregen we het verlossende telefoontje dat er een appartement vrijkwam. We twijfelden nog of het niet te vroeg was, maar besloten toch ‘ja’ te zeggen. Dat bleek een hele goede keuze.
De overgang verliep soepel. Mijn moeder wist wat er ging gebeuren en wilde zelf ook graag naar de Herbergier. Haar lichte, ruime kamer vond ze meteen mooi: op de hoek, met een zitje voor de deur. Voor ons als familie was het een enorme opluchting. Jan woonde op twee straten afstand en kon gemakkelijk langskomen. Helaas is hij er nu niet meer. De laatste weken van zijn leven verbleef hij bij mijn moeder in de Herbergier en overleed hij in haar bijzijn. Het was ontzettend fijn dat het zo kon.’
Ank, hoe ervaart u het wonen in Herbergier Emmen?
‘Het kleinschalige aspect is prettig. Er wonen hier zestien mensen, wat het overzichtelijk houdt. Daardoor kan ik met iedereen contact hebben. Ik heb een benedenwoning en zit graag buiten om de kippen rond te zien lopen. Mijn kamer is groot en staat vol met mijn vertrouwde spullen. Wat ik het fijnst vind aan wonen in de Herbergier? Dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik ga vaak op pad en word altijd meegevraagd voor de uitstapjes die worden georganiseerd.’
Hoe is het contact met andere bewoners?
Ank steekt haar duim op: ‘Ik heb hier een paar vriendinnen en kan met iedereen goed opschieten. Het is echt gezellig.’ Wat Ank leuk vindt om te doen, vult Liesbeth aan: ‘Er komt regelmatig iemand zingen in de Herbergier, en er worden themaweken georganiseerd. Zo was er een keer een campingweek in de tuin, compleet met BBQ en het echte campinggevoel. Mijn moeder doet overal aan mee en geniet daar ontzettend van. Voor haar is het glas altijd halfvol.’
Liesbeth vervolgt: ‘Als dochter voel ik me heel welkom in de Herbergier. Iedereen kent elkaar, en ik heb goed contact met zowel de medewerkers, de zorgondernemers, als met de andere bewoners. Als ik er ben, eet ik s’avonds altijd gezellig mee met de bewoners. Mijn moeder en ik drinken meestal samen koffie en maken ook regelmatig uitstapjes. Bijvoorbeeld met de duo-fiets waarmee we samen Emmen in gaan. Soms komt mijn man mee, en lunchen we samen. Mijn moeder geniet daar echt van. Als familielid word ik ook betrokken bij de zorg en het dagelijkse leven binnen de Herbergier. Hoe het nu gaat, is echt ontzettend fijn.’
Wonen in een Herbergier? Dat kan!
Ben jij op zoek naar een warm en liefdevol thuis voor jouw dierbare met dementie? Ontdek de beschikbare appartementen bij Herbergier-locaties in Nederland.