“Als je de Herbergier leert kennen weet je dat het bestaat: Hemel op aarde. Het valt niet makkelijk in woorden te vatten wat de Herbergier herbergt”, vertellen Loets, Rani, Marcel en Erik Willems. Hun moeder Eus heeft vier jaar in Herbergier Tilburg gewoond. In deze testimonial delen ze hun ervaring.
“Wat een geluk dat iemand ons opmerkzaam maakte op het bestaan van de Herbergier. Het is voor geen enkel mens makkelijk om de regie uit handen te geven, maar de Herbergier maakt het wel heel aangenaam en makkelijk voor de mensen om het te doen. Ik heb enige mensen zien binnenkomen en gezien hoe snel ze zich kunnen overgeven omdat de liefde en zorg zo allesomvattend is en de sfeer in huis zo fijn is.
Bij moeder logeren
Onze moeder heeft er vier jaar gewoond en omdat ik in Duitsland woonde, kwam ik één keer in de maand twee nachten logeren. 48 uur dus. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen. Want dan begin je het te snappen. Dat betekent dus ook, het hele programma mee draaien. Ik herinner me nog heel goed die eerste keer. Ik kwam naar beneden in de ochtend en het leek wel een luxe hotel. Elke bewoner kon opstaan wanneer die wilde. Net als naar bed gaan.
Beneden wachtte iemand hen heel liefdevol en zorgzaam op. ‘Wat wilt u eten mevrouw/meneer? Glaasje verse jus d’orange? Thee of Koffie? Eitje erbij?’ Het ontbijt duurt altijd van 7 tot soms wel half 12. Daarna gaan sommige bewoners terug naar hun eigen kamer, maar de meeste zetten zich aan de andere kant van de mooie grote kamer op de bank met de krant of wat dan ook. Rondom de klok is er verzorging van eten en drinken maar ook van allerlei andere behoeftes. Een arm om je heen, een praatje maken of iemand die even heel verloren is even weer geruststellen.
Van pizza’s bakken tot dansen in strorokjes
En dan het entertainment programma. Aanvankelijk keek ik echt mijn ogen uit. Later kende ik het, maar mijn bewondering en dank werden er nooit minder om. De Orgelman die voorbijkomt, of een heuse pizzabakker met een mobiele oven op het terras, concerten van de Refreintjes, kinderklasjes en bezoek van kinderen die met de bewoners tekenen. Mijn lieve moeder liet me eens een tekening zien die ze ingekleurd had en zei vol trots: “Kijk dat heeft dat meisje me net geleerd. Ik ben helemaal binnen de lijnen gebleven!” Zo ontroerend. Of een paar clowns die langskomen. We hebben zelfs een keer samen meegedaan aan Afrikaanse dans, compleet met strorokje. We waren bek af, maar heel voldaan.
Maar werkelijk, je kunt het zo gek niet bedenken of het gebeurt in de Herbergier. Een dansmiddag met iedereen, een middag met bezoek van allerlei dieren; poezen, konijnen, kippen of met de bewoners naar de Efteling. Daar was ik helaas nooit bij, evenals bij bezoeken aan het lokale textiel museum of concerten. De kerstkoren die langskwamen en het grote kerstdiner op tweede kerstdag met alle bewoners en enkele familieleden. Onvergetelijk, dat was een prachtgebeuren. Even waren we een grote familie. Daar leerde ik ook andere dochters en zonen kennen wat erg fijn was. Dat geeft herinneringen om te koesteren.
Stralende gezichten
En eerlijk is eerlijk. Regelmatig zat ik in de auto vanuit Keulen en had helemaal geen zin om mijn vrije dagen bij mijn moeder door te brengen. Maar keer op keer gebeurde hetzelfde. Het was alsof ik in een warm bad stapte zodra ik binnenkwam. Langzaam kreeg ik ook veel meer contact met de andere bewoners en genoot ik er ook van spelletjes met hen te doen en vooral om ze steeds weer voor te lezen uit hetzelfde boekje van Toon Hermans: ‘De taal van de lach’. Voor hen was het elke keer weer nieuw en ik genoot net zo hard als zij. Of samen oude liedjes zingen aan tafel. Van Dikkertje Dap tot de Klok van Arnemuiden.
Een ander groot geschenk van de Herbergier is de duo fiets. Wat hebben we daar samen van genoten. Niet alleen wij. Het is zo’n feest voor oudere mensen om nog eens de wind in de haren te voelen en niet altijd in die langzame rolstoel of afgesloten auto te zitten of in hun eigen slakkengangetje met de rollator op pad te zijn. Ik zag die gezichten stralen op de fiets.
Ontbijt op bed
Ook de avonden waren vaak heel gezellig en intiem. Samen bijvoorbeeld kijken naar Swiebertje. Daar genoot iedereen van, of naar natuurfilms en natuurlijk naar André Rieu. Altijd prijs. We hebben zelfs een keer twee uur naar Herman van Veen gekeken. Ik genoot mee. En jawel hoor, dan komt er weer iemand voorbij met een hapje en een borreltje voor wie dat wil. Een echt 5 sterren hotel.
En als er iemand tot half 1 op wil blijven, dan is dat geen enkel probleem. Als die dan ‘s morgens ontbijt op bed wil: “Natuurlijk mevrouw/ meneer.” En dan wordt er een mooi dienblaadje klaargemaakt.
Open deuren: verschil tussen thuis en tehuis
Er is nog iets wat de Herbergier zo bijzonder maakt: er zijn geen gesloten deuren. Er staan geen nerveuze of onrustige bewoners aan de deur te rammelen, omdat ze eruit willen. Deze vrije structuur maakt een gigantisch verschil met de reguliere zorg. En natuurlijk raakt er wel heel af en toe iemand even ‘kwijt’. Dat is het risico. Als kinderen moet je daarom bij aankomst een akkoord ondertekenen dat de bewoners kunnen ‘ontsnappen’ of van de trap af kunnen vallen. In die vier jaren dat wij er kwamen, is dat gelukkig nooit gebeurd en liep alles altijd goed af. Die open deuren maken het verschil tussen een thuis en een tehuis.
‘Er staan geen onrustige bewoners aan de deuren te rammelen’
Maar waar de Herbergier werkelijk voor staat hebben we pas begrepen toen onze moeder op het punt stond te sterven. Drie dagen lag ze op haar sterfbed. Drie dagen was ik continue bij haar en zag hoe de ene medewerker na de andere afscheid van haar kwam nemen. Vaak was het op hun vrije dag of zelf in hun vakantie! Niet zelden vloeiden er tranen. Zo ontroerend om te zien dat de medewerkers zo’n diepe band aan gaan met de bewoners. Let wel ze heten bewoners en niet patiënten!
Liefdevol afscheid
Eerst dacht ik nog dat ze bijzonder aan mijn moeder gehecht waren, maar al gauw hoorde ik dat dit de norm is. Ook bij het afscheid waren er maar liefst acht medewerkers aanwezig en nog enkelen meer waren gekomen als ze gekund hadden. Zonder die diepe band tussen medewerkers en bewoners zou het ook niet mogelijk zijn hen zo te verzorgen. De medewerkers hebben nooit koffie- of theepauze. Ze drinken die in de huiskamer samen met de bewoners. Net zoals hun maaltijden. Die eten ze ook samen met iedereen.
Hoed af, is niet genoeg gezegd. Dank je wel komt niet in de buurt. Tranen in de ogen van dankbaarheid zeggen het misschien een beetje. Een diepe buiging of eerbetoon misschien ook weer een stukje meer. Kortom mijn zus en broers zijn het roerend met elkaar eens: Daar zijn geen woorden voor. Laatst las ik op het schoolbord wat nog altijd in de Herbergiergang hangt en waar regelmatig iets nieuws op verschijnt: "Met stenen bouwt men een huis met liefde een thuis".
In diepe dank en liefde, Loets, Rani, Marcel en Erik Willems - kinderen van Eus Willems.”
Elke maand plaatsen wij een testimonial van familie. Wil jij ook jouw ervaring delen? Stuur dan een mailtje naar communicatie@dedrienotenboomen.nl en wie weet verschijnt jouw ervaring op onze website en social mediakanalen.