Graag schrijf ik een stukje wat maakt dat ik Herbergier Arnhem iedereen zou gunnen…
Mijn moeder heeft 4,5 jaar lang in deze Herbergier mogen zijn. Met heel veel plezier heeft ze alle dagelijkse als ook allerlei meer “bijzondere” dingen mee gemaakt onder de warme begeleiding van alle “helpers”, zoals zij ze zelf noemde. Vanaf toen ze hier zo’n 4,5 jaar geleden met open armen werd ontvangen tot en met haar echte laatste levensfase hebben zowel m’n moeder als wij , als haar familie, zoveel hartverwarmends mee mogen maken hier, in haar nieuwe thuis, met haar “nieuwe naaste”, heel dankbaar daarvoor…!
Het altijd in beweging zijnde proces van begeleiders zo goed mogelijk aan te willen sluiten bij wie m’n moeder echt was, wat voor haar van belang was, en waar ze op dat moment behoefte aan had en in elke “fase” zoveel mogelijk ‘menselijke levenskwaliteit op haar maat’ toe te willen voegen, raakt me nu ik dit opschrijf nog altijd recht in m’n hart.
Er zijn zoveel voorbeelden te noemen die hiervan blijk geven, heel veel ogenschijnlijk kleine dingetjes (die stiekem (helaas) toch niet (overal) zo vanzelfsprekend zijn), als ook meer specifieke, toegespitste betekenisvolle; sowieso de breed door Herbergier Arnhem achterliggende “mens gecentraliseerde” idealen, en gehanteerde zienswijze en handelingsinsteken die hieruit voortvloeien …
een kleine greep hieruit;
Van toen ze hier net kwam wonen en mijn broer op de ic lag (in Amsterdam) dat m’n moeder op haarr hart werd gedrukt dat “als het voor haar nodig was naar hem toe te gaan, ze het maar hoefde aan te geven en ze meteen samen in de auto zouden stappen”.
Van in de begin periode toen ze nog best als een “kievit” liep, (‘ondanks de rollator’ voor toen nog met name als evenwichtshulp) hoeveel goeie en persoonlijke gesprekken haar zo goed hebben gedaan tijdens lange wandelingen (1 op 1). (en om ook de niet “9 tot 5 mentaliteit” aan te geven noem ik hier graag bij dat deze wandelingen ook soms “buiten werktijden” plaatsvonden, omdat bv 1 van de begeleiders aan het trainen was voor een pelgrims tocht en het zo een “win/win” situatie kon zijn.)
Als ook de persoonlijke aandacht en aansluiting bij Mams die altijd graag veel zelf op
haar kamer bezig is geweest met knutselen, handwerken, kleuren, puzzelen, muziek luisteren ed, en er nog meer van kon genieten als dit “samen” was.
Ook bijvoorbeeld het eindeloze geduld m’n moeder te kunnen laten ontspannen (dmv lange massages) haar (keer op keer) te helpen met haar moeizame stoelgang.
Het oog hebben voor als haar iets dwars zat, en het blijven zoeken naar het voor haar als prettiger te kunnen maken. Zeker later door m’n moeders steeds groter verlies aan taal en daarmee vermoeilijking van haar heldere communicatie mogelijkheden (verkleining en verzwakking van haar uitdrukkingsmogelijkheden kenbaar te maken wat haar dwars zat of wat er in haar omging) in combinatie met haar groeiende verwarring, (soms helaas ook gepaard gaand met (wat) angst) het vaak tijdrovende “onderzoek” om erachter te komen wat er aan de hand was, wat er “speelde” en vooral wat er gedaan kon worden het prettiger, aangenamer en fijner voor haar te kunnen maken, de liefdevolle manier, de empathische uitleg en het flexibele zoeken naar ingangen, aansluitingen en waar nodig en mogelijk “oplossingen” vanuit altijd m’n moeder serieus te blijven nemen en haar welzijn zo met stip op nummer 1 te blijven plaatsen.
En dan natuurlijk ook de heel veel “gewone (t)huiselijke dingen en taferelen” wat toevoegt aan het alles bij elkaar zo’n warme en veilige woonplek te maken, en wat ik ook menigmaal in gesprekken met verschillende mensen dankbaar aangehaald heb;
Van dat er elke dag heerlijk vers in de open keuken gekookt wordt , en de appetijtelijke geuren die je in de woonkamer al tegemoet komen (en je ook altijd welkom bent en uitgenodigd wordt mee te eten) Dat je sowieso als familie en ook als vrienden altijd in en uit kunt lopen en altijd welkom bent aan te sluiten, wat het vaak een gezellige levendige boel maakt.
De vele kleine/grote uitstapjes 1 op 1 of met kleine groepjes, even naar park, de stadstuin, het tuincentrum, en/of genieten op een terrasje van een kopje koffie (in m’n moeders geval vaak een warme chocomelk met slagroom) of een heerlijk ijsje eten, even samen de stad in en wat winkelen, op de dijk naar de mooie zonsondergang kijken, of bijvoorbeeld naar het theater, of optredens (en activiteiten) in de herbergier zelf, noem het maar op, zo waardevol allemaal…
De gezelligheid van de huisdieren die ook helemaal deel zijn van dit gezamenlijke huishouden, en veel glimlachen op Mams en andere bewoners hun gezichten teweeg brengen. Ook het contact met en het zijdelings een beetje deel (mogen) zijn van Arjens en Nina’s kinderen die bijvoorbeeld buiten lekker aan het spelen of op de trampoline aan het springen zijn, of al dan niet vergezeld met de hond “ff komen kletsen”, of deel van de sintviering of van alles eigenlijk, hebben mijn moeder (en met haar vele andere gasten/bewoners) en onszelf vaak een hele warme, (t)huiselijke en vooral ook familiaire sfeer gegeven.
Wat ons vanaf het eerste moment dat we deze herbergier binnenstapte op viel en heel erg aansprak was het warme menselijke contact wat hier zo ontzettend aanwezig is. Van rustige uitleg, tot het warme lichamelijke contact, een ondersteunende hand op de schouder, even hand in hand, waar “gewenst” een (troostende) knuffel , alsook heel veel humor en samen lachen, zo in de lijn hoe wij met elkaar omgaan. Deze organische ongedwongen setting en sfeer, dit ‘natuurlijke menselijke contact’ , zowel fysieke nabijheid als ook in verbaal contact, en over en weer het persoonlijke hierin meenemend, ieders eigenheid, van bewoners en ook van begeleiders ; heel prettig.
We hebben in heel veel opzichten altijd het gevoel gehad erg geboft te hebben met specifiek deze herbergier, dat Arjens ouders vanuit hart en nieren, de grondlegger zijn geweest van het hele herbergiers gedachtengoed en er zo direct, zo’n sterke en krachtige verbondenheid met de idealistische visie als uitgangspunt voor de manier van handelen en zorgen is, altijd gevoed vanuit een sterke, intrinsieke motivatie hier ook echt stevig voor te (blijven) staan zit “ in het bloed”, en wij zijn daar heel dankbaar voor!
Als ik mijn schrijven zo teruglees, hoor ik een kritische stem in m’n hoofd “nou het klinkt allemaal wel heel erg positief, rooskleurig, geweldig en veel te overdreven met je vergrotende woordentaal gebruik, maakt het wellicht niet heel geloofwaardig overkomend allemaal, of geeft misschien de indruk van mij als zwaar euforische persoon of zo”, toch kies ik ervoor (ondanks het risico van deze ‘verkeerde indruk’ te kunnen wekken) het zo te laten staan, omdat het gewoon echt is hoe ik het ervaar.
Het is een hele stap er zelf niet altijd meer voor je moeder te kunnen zijn, en de zorg en het vertrouwen (deels) uit handen te (moeten) geven. Daarin is dan zo ontzettend belangrijk het gevoel en de overtuiging te hebben dat, wat er ook gebeurt, je moeder (en ook wij) zo volwaardig gezien, gehoord en serieus genomen wordt binnen een hele liefdevolle setting. Dat je weet dat je moeder professionele zorg krijgt, vanuit grote menselijke betrokkenheid, en prachtig, krachtig zwaarwegend gedragen uitgangspunt, onder bezielende leiding van Arjen en Nina een fantastisch op dezelfde lijn team staat en je samen met hun alles uit de kast haalt het zo goed en fijn mogelijk te maken voor je geliefde…
Deze wetenschap, ervaring, dit hele sterke oprechte gevoel, maakt dat ik iedereen Herbergier Arnhem zou gunnen…